Μετά την πετυχημένη πρεμιέρα του έργου στη Θεσσαλονίκη, και τα πολύ καλά σχόλια και κριτικές που απέσπασε και εντυπωσίασε το κοινό, παρουσιάζεται στο Νομό Καβάλας

το

Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου, ώρα 20:30

Στο ΔΗΜΟΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗΣ

και

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου, ώρα 20:30

στο ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΦΡΙΞΟΣ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΙΔΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΗ

Ένα έργο ενάντια στην βία κατά των γυναικών, βασισμένο στο βιβλίο του Πέτρου Κυρίμη, Οι Άγγελοι των Λυγμών. Παραγωγή της Θεάτρου Ανάβασις, με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Θεατρική επεξεργασία/σκηνοθεσία

Μαρία Καραβία

Συμμετέχουν επίσης

Βάσω Ζήσου(τσέλο), Σπύρος Σούφης, Μιχαήλ Πάρτης, Δέσποινα Κουσενίδου, Αναστασία Καλεάδου.

ΘΕΜΑ

Αναφέρεται στο φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών σε μια εποχή βίας και πολέμου όπως αυτή της γερμανικής κατοχής, αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, όταν ο ελληνισμός προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του, και να ξεχάσει τις ανοιχτές πληγές.

Η βία και η κακοποίηση των γυναικών κάθε ηλικίας, τάξης, μόρφωσης και εισοδήματος αποτελεί ένα φαινόμενο που έχει διαχρονική και παγκόσμια διάσταση.

Και η Τέχνη έχει το προνόμιο να διαισθάνεται, καταγράφει, αναδεικνύει και καταγγέλλει, με μοναδικό τρόπο, κοινωνικά φαινόμενα που αφορούν στη ζωή και στις σχέσεις των ανθρώπων.

Η δράση ξεκινά τον τελευταίο χρόνο της γερμανικής κατοχής, όταν οι σύμμαχοι βομβαρδίζουν το λιμάνι του Πειραιά και τα καράβια των Γερμανών με τα αμπάρια γεμάτα δυναμίτη ανατινάζονται στον αέρα. Φωτιά και καπνοί γεμίζουν τους δρόμους στο λιμάνι … Παντού θάνατος.

Σε κάποιο στενό, μια καινούργια ζωή ανατέλλει.

Μια γυναίκα γεννάει, κατάμονη στη μέση του δρόμου, κάτω από βροχή σίδερα και λαμαρίνες… Ένα κορίτσι έρχεται στη ζωή, που οι μοίρες διαγράψανε το δικό του σκληρό μέλλον! Μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο και δέχεται τη σεξουαλική βία από παιδί, στο χώρο που η μάνα κατά την διάρκεια του πολέμου, το εμπιστεύτηκε μωρό λίγων ωρών, και πίστευε πως είναι ασφαλή.

Η μοίρα της, ίδια με της μάνας που δέχτηκε βιασμό και βία μέσα στο ίδιο της το σπίτι, χρόνια πριν από τον ίδιο άνθρωπο. Μάνα και κόρη, που αγνοούν η μια την ύπαρξη της άλλης και αποζητούν με λαχτάρα τη συνάντηση τους.

Θα βρεθούν κάτω από τραγικές συνθήκες, με αφορμή ενός μεγάλου έρωτα!

Παρελθόν και παρόν συναντώνται και εναλλάσσονται στα απόκρυφα του μυαλού της ηρωίδας, χωρίς λογική μα με απόλυτη ακρίβεια.

KULTURSUPA. GR

Είδε και γράφει η Ελένη Γιαννακίδου

Στο θέατρο Αμαλία και στο έργο που σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί η Μαρία Καραβία η ίδια υποδύεται την ηλικιωμένη πια γυναίκα που, με μια αναδρομή στο παρελθόν, ξετυλίγει, με πολλά διαστήματα επαναφοράς στο χρονικό επίπεδο του παρόντος, το κουβάρι της Ιστορίας. Αυτή η εναλλαγή των χρονικών επιπέδων, παρόν – παρελθόν, σε συνάρτηση με το γεγονός πως η ίδια, όταν αφηγείται σ’ όλη τη διάρκεια του έργου και είναι και η ηρωίδα σε μεγάλη ηλικία, βρίσκεται πάντοτε παρούσα στο μέσο της σκηνής ενώ στο πλάι της η Βάσω Ζήσου υποδύεται την ίδια ηρωίδα σε νεαρή ηλικία, αλλά και οι εκφράσεις των προσώπων που εικονίζουν τα συναισθήματα στο  τώρα και στο τότε παράλληλα, αποτελούν  έξυπνο σκηνοθετικό τέχνασμα…..

….Στα θετικά επίσης (+), προστίθεται κι η ύπαρξη ζωντανής μουσικής, ο ήχος από το Τσέλο που παίζει η Βάσω Ζήσου, μιας κι  η ηρωίδα από νεαρή ηλικία ήθελε να ασχοληθεί, σύμφωνα με το θεατρικό κείμενο, και να διαπρέψει στον χώρο της μουσικής. Ακόμη, το κυκλικό σχήμα που επιλέγεται, όπου δηλαδή  χρησιμοποιείται ο ήχος του Τσέλο στην έναρξη και στο τέλος, σε συνδυασμό με το παραπλήσιο αφηγηματικό μέρος με το οποίο αρχίζει και τελειώνει η παράσταση,  δίνουν δομικά τουλάχιστον ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα…….

….Τέλος, ως προς τα σκηνικά, η μινιμαλιστική απόδοση του χώρου, μια φερφορζέ καρέκλα όπου κάθεται η ηρωίδα, ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο για υπνοδωμάτιο στ΄ αριστερά, μια πόρτα που οδηγεί στο ορφανοτροφείο στα δεξιά και πίσω μια μάντρα όπου οι ήρωες αγναντεύουν το λιμάνι, είναι αρκετή και ικανοποιητική για να αποδώσει την εποχή και την υπόθεση του έργου.

Γενικά (=) πρόκειται για μια παράσταση που θέτει το ζήτημα της βιαιότητας απέναντι στις γυναίκες μέσα από μια υπόθεση που πιθανότατα όλοι έχουμε ακούσει να έχει συμβεί στην πραγματική ζωή, βία στο σπίτι, στα ιδρύματα, σε περιόδους οικονομικής ανέχειας και πολέμου που, ακόμη κι έτσι δοσμένη  φωτογραφικά, καθιστά  υποψιασμένο τον Θεατή να αναζητήσει μόνος του διεξόδους.