Οι κάτοικοι των Γαδαρηνών δεν χάρηκαν για την κάθαρση του δαιμονισμένου, ο οποίος σκορπούσε φόβο στην περιοχή του, αλλά σκέφτηκαν τον πνιγμό των χοίρων τους, που παράνομα έκτρεφαν και έτσι ζήτησαν από τον Κύριο να απομακρυνθεί. Η παρανομία είχε ανατρέψει τα κριτήρια της ψυχής τους. Δεν ήθελαν να δεχτούν την παρουσία του Χριστού, γιατί έθιγε τα ανήθικα κερδοσκοπικά υλικά θεμέλια που είχαν θέσει στην ζωή τους. Ας μη μας παραξενεύει η συμπεριφορά τους. Και σήμερα, δυστυχώς, όπου επικρατεί η παρανομία και τα διαπλεκόμενα μικρά, ή μεγάλα συμφέροντα, εκεί είναι ανεπιθύμητος ο Χριστός. Διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας και από την καρδιά μας, δήθεν διότι θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι, όμως στην πραγματικότητα, θέλουμε να ζήσουμε δούλοι των παθών μας. Και η κατάντια της σημερινής κοινωνίας, η οποία έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας σε τεράστια ηθική κρίση, αποτέλεσμα της οποίας αποτελεί και η οικονομική κρίση, οφείλεται κυρίως στην απομάκρυνση του ανθρώπου από το θέλημα του Κυρίου και την προσκόλλησή του στο ανήθικο κέρδος, στα πάθη και στην παρανομία.

Ο δαιμονισμένος της Ευαγγελικής περικοπής είναι ένας άνθρωπος δυστυχισμένος, ο οποίος, δέσμιος του διαβόλου, είχε απομακρυνθεί από το σπίτι και την οικογένειά του και ζούσε γυμνός και μόνος στα μνήματα της πόλης. Έπειτα από την απελευθέρωσή του από τον διάβολο, ζήτησε από τον Κύριο να Τον ακολουθήσει και να γίνει μαθητής Του. Όμως, ο Χριστός πρότεινε στον πρώην δαιμονισμένο αφενός μεν να επιστρέψει στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στους αγαπημένους του ανθρώπους, τους οποίους σίγουρα η παρουσία του ανάμεσά τους θα γέμιζε με χαρά, αφετέρου δε μία ιδιαίτερη αποστολή: να γίνει κήρυκας του θαύματος το οποίο έζησε, δηλαδή της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, ιδιαίτερα προς τον πάσχοντα. Της αγάπης του αληθινού Θεού, ο οποίος θεραπεύει και ελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία του διαβόλου.

Πολλοί στην εποχή μας, ιδιαίτερα νέοι, απογυμνώνουν την ψυχή τους από την αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους και ζουν με το σύνθημα «έξω από το σπίτι», δηλαδή μακριά από την οικογενειακή ζεστασιά των δικών τους. Ο Θεάνθρωπος, με την πρώτη προτροπή Του στον πρώην δαιμονισμένο να επιστρέψει στο σπίτι του, προσκαλεί όλους μας να ξαναβρούμε το πραγματικό νόημα της ζωής, να ξεφύγουμε από την ιδιότυπη μοναξιά μας, να αγαπήσουμε το σπίτι μας, θεμελιώνοντάς το πάνω στην διδασκαλία του Θεού. Είναι καιρός, πλέον, η οικογένεια να ανασυγκροτηθεί, να επιστρέψει κατά κάποιο τρόπο στην παραδοσιακή της μορφή, ως ουσιαστική κοινωνία ανθρώπων, με τα μέλη της, δηλαδή, να ζουν πραγματικά μέσα στο ίδιο σπίτι, ζώντας από κοινού χαρές, αγωνίες και αγάπη αληθινή. Και τούτο θα γίνει, πρωτίστως, εάν ο άνθρωπος πιστέψει στην διδασκαλία του Κυρίου και αρχίσει να δείχνει την αγάπη του προς τον άλλο, απομακρυνθεί δε από τις ανήθικες κερδοσκοπικές σειρήνες που τον υποδουλώνουν στα πάθη, τον φόβο και την απελπισία και του δημιουργούν σύγχυση και ψευδαισθήσεις. Η δεύτερη προτροπή του Χριστού στον πρώην δαιμονισμένο, να γίνει δηλαδή κήρυκας του Ευαγγελίου της αγάπης, επεκτείνεται από τότε και μέχρι σήμερα σε όλους ανεξαιρέτως τους Χριστιανούς. Κάθε πιστός έχει ως προσωπική αποστολή να ομολογεί και να κηρύττει τον Χριστό όχι με λόγια, αλλά με βίωμα, με την ίδια του την ζωή, με πράξεις οι οποίες θα αποδεικνύουν την Ορθόδοξη Χριστιανική του ταυτότητα. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε ως Χριστιανοί να προσφέρουμε στα παιδιά μας μία κοινωνία ανθρώπινη, η οποία θα σέβεται κάθε άνθρωπο και θα χαρακτηρίζεται από την ανυστερόβουλη και ανυπόκριτη αγάπη.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης Ευάγγελος Υφαντίδης