Η σχετική ανάρτηση στα social μετά την ανακοίνωση της μη συμμετοχής του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο νέο κυβερνητικό σχήμα:

Ο χρήστης Romina Xida είναι με το χρήστη Nikos I. Panagiotopoulos στην τοποθεσία Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής (Κεράνης).

21 ώρ.  · Νίκαια Αττικής  · Από το πρώτο λεπτό της πρώτης μέρας. Πριν καν το καταλάβω. Πριν προλάβω να μετρήσω τις ώρες, να υπολογίσω κινήσεις. Ευτυχισμένη στη δουλειά. Έτσι απλά.

Κι έπειτα, το αδιανόητο: να κλείνω βράδυ την πόρτα του γραφείου κι έξω να έχει ήλιο. Πώς γίνεται; Γίνεται. Σαν κάθε «αδύνατον» που έβλεπα να παραδίδεται αμαχητί στο δυνατό.

Εδώ, σ’ αυτό το υπουργείο, το μόνο που έπαιρνα κάθε λεπτό ήταν χαρά. Ατόφια σαν χρυσό. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς βλέμματα βαριά, χωρίς ψίθυρους. Όχι. Οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι.

Υπάρχουν κι αυτοί που δεν μπορούν και δεν θέλουν να μοιάσουν σε κανέναν. Που δεν ζυγίζουν την πορεία τους με τον πήχη των άλλων. Που δεν υποδύονται ρόλους, δεν ακολουθούν συνταγές, δεν βάζουν το φαίνεσθαι πάνω από το είναι. Ούτε η πολιτική είναι για όλους η ίδια. Για κάποιους είναι παιχνίδι εντυπώσεων, μια σκηνή γεμάτη φώτα, λόγια και χειροκροτήματα.

Για άλλους, όμως, είναι καθήκον. Μια διαρκής δέσμευση ευθύνης, μακριά από επιφανειακές φιέστες και εύκολες υποσχέσεις.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Σ’ αυτούς που δεν μιλούν πολύ, αλλά κάνουν πολλά. Που δεν ψάχνουν δικαιολογίες, αλλά λύσεις. Που δεν κυνηγούν τα φλας, αλλά τα αποτελέσματα. Που δεν σπαταλούν χρόνο σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, αλλά επενδύουν στη σοβαρότητα, τη συνέπεια και την ουσία. Που δεν μετρούν την επιτυχία τους σε likes και τηλεοπτικά λεπτά, αλλά σε ουσιαστικές αλλαγές.

Που δεν προσποιούνται τους πολιτικούς, αλλά δρουν ως τέτοιοι.

Λένε πως «η καρδιά ενός πολιτικού είναι πάντα μέσα στο κεφάλι του». Του Νίκου Παναγιωτόπουλου, όχι. Βγαίνει πάντα μπροστά. Ακούγεται. Φαίνεται. Και χτυπάει δυνατά σε άφθαρτα μονοπάτια.

Η πορεία του είναι η απόδειξη πως η πολιτική μπορεί – και πρέπει – να είναι πολλά περισσότερα από μια ατελείωτη παράσταση. Και γι’ αυτό, εγώ προσωπικά υποκλίνομαι.

Και τον ευχαριστώ βαθιά …